میل بین کان سروبالا می کند

سرو بین کاهنگ صحرا می کند

میل از این خوشتر نداند کرد سرو

ناخوش آن میلست کز ما می کند

حاجت صحرا نبود آیینه هست

گر نگارستان تماشا می کند

غافلست از صورت زیبای او

آن که صورت های دیبا می کند

من هم اول روز دانستم که عشق

خون مباح و خانه یغما می کند

صبر هم سودی ندارد کآب چشم

راز پنهان آشکارا می کند

گر مراد ما نباشد گو مباش

چون مراد اوست هل تا می کند

یار زیبا گر بریزد خون یار

زشت نتوان گفت زیبا می کند

سعدیا بعد از تحمل چاره نیست

هر ستم کان دوست با ما می کند

تا مگس را جان شیرین در تنست

گرد آن گردد که حلوا می کند